ΣΕΝΧΕΝΤΡΙΝ
Το Συνέδριο των εβραίων
άπό τον Δημήτρη Παπαχατζή (Παπέϋ)
Κατά την εποχή του
Χριστού υπήρχαν τρία Εβραϊκά Συνέδρια.
Α’ Το Επιτροπικό Συνέδριο που απαρτιζόταν από 3 μέλη
Β΄ Το Δικαστικό Συνέδριο που απαρτιζόταν από 23 μέλη.
Το συνέδριο αυτό διενεργούσε την προανάκριση για ουσιώδη εγκλήματα και τις περιπτώσεις που στοιχειοθετούταν κατηγορία παρέπεμπε τους κατηγορουμένους στο Μεγάλο Θρησκευτικό Συνέδριο. [Mishnah, Sanhedrin 1:4a]
Γ΄ Το Μεγάλο Θρησκευτικό Συνέδριο που αποκαλείτο και Great Beth απαρτιζόταν από 71 μέλη. Το συνέδριο αυτό που είχε αρμοδιότητες ποινικού δικαστηρίου και έβγαζε τις τελικές καταδικαστικές αποφάσεις, συμπεριλαμβανομένης και αυτής της ποινής του θανάτου. Συνεδρίαζε σε τρεις αίθουσες: Την αίθουσα των ιερέων, την αίθουσα των γραμματέων ( γραφέων ) και την αίθουσα των υπερηλίκων (συμβούλων). Αυτές οι τρεις αίθουσες αυτές είχαν από 23 μέλη η κάθε μια, ανεβάζοντας έτσι το σώμα των δικαστών σε 69 μέλη. Σ’ αυτό προστίθεντο και οι δύο υψηλοί ιερείς: ο Αρχιερέας του έτους και ο γηραιότερος των προκατόχων του Αρχιερέας ή ο Αρχιερέας από την οικογένεια του οίκου των αρχιερέων από τον οποίο προήρχετο ο Αρχιερέας του έτους εκείνου, έτσι συνολικά τα μέλη έφθαναν τα 71. Πρόεδρός του δικαστηρίου αυτού ήταν ο Μεγάλος Αρχιερέας ( Αρχιερέας του ενιαυτού). Αυτή η νομοθετική μονάδα ήταν αρμόδια για τη διοίκηση του ναού. Για υποθέσεις που είχαν να κάνουν με περιπτώσεις ενάντια στην ιεροσύνη, ή ενάντια στον Μεγάλο Αρχιερέα. Για υποθέσεις γυναικών που συλλαμβάνονταν με την κατηγορία μοιχείας με ιερέα. εξουσιοδοτήθηκε μόνο για να χορηγήσει το "πικρό ύδωρ" σε εκείνες τις γυναίκες που πιάστηκαν στη μοιχεία. Αυτό το δικαστήριο και μόνο αυτό ήταν εξουσιοδοτημένο για να χορηγήσει το "πικρό ύδωρ" σε εκείνες τις γυναίκες που πιάστηκαν στη μοιχεία με ιερέα. (Sotah I.4) [Sanhedrin, The Jewish Encyclopedia, p. 44] και στην περίπτωση που η κατηγορούμενη μοιχαλίδα ήταν ένα κόρη ιερέα της επιβαλλόταν ο θάνατος με λιθοβολισμό. [ Talmud, Sanhedrin 50a ].
Η αίθουσα των 23 ιερέων, στα καθήκοντά της είχε την διοίκηση των διάφορων θυσιαστικών λειτουργιών του ναού. Η πλειοψηφία αυτών των ιερέων ήταν Σαδδουκαίοι. Οι Σαδδουκαίοι δεν πίστευαν στην μετά θάνατον ζωή, αλλά, εντούτοις, εφάρμοζαν επακριβώς τις ποινικές διατάξεις του Μωσαϊκού Νόμου. Ήταν συμφεροντολόγοι γι’ αυτό και την περίπτωση του Χριστού την θεωρούσαν απειλητική για την οικονομική και πολιτική σταθερότητα της ιερατικής ολιγαρχίας και της λατρείας ναών τους.
Η αίθουσα των 23 γραμματέων (γραφέων) αποτελείτο από μια ομάδα μελετητών αποκαλούμενων sages, που στην πλειοψηφία τους ήσαν Φαρισαίοι που σαν κύριο μέλημά τους είχαν την τήρηση του γράμματος του Μωσαϊκού Νόμου. Ήσαν οι αρμόδιοι για την υπογραφή συμβολαίων γι’ αυτό και αποκαλούντο και "δικηγόροι" . Ερμήνευαν τον Μωσαϊκό Νόμο μωσαϊκών από την προφορική παράδοση και καθόρισαν βάσει αυτών την μελλοντική νομοθεσία.
Η αίθουσα των 23 υπερηλίκων, αποτελείτο από άτομα αριστοκρατικής καταγωγής που διατήρησαν την άποψη ότι το έθνος πρέπει να παραμείνει πιστό στο γραπτό Μωσαϊκό Νόμο. Η πλειοψηφία τους αποτελείτο από μετριοπαθείς Φαρισαίους που απέφευγαν τις ακρότητες των γραμματέων. Αυτή είναι και η αιτία που κάποιες φορές ο Ιησούς συναναστρεφόταν και με κάποιο από αυτούς . Στην συντηρητική ομάδα ανήκαν και οι γνωστοί από την αποκαθήλωση του Σώματος του Ιησού, Νικόδημος και Ιωσήφ από την Αριμανθέα. Η αίθουσα αυτή των υπερηλίκων επειδή δεν είχε άμεσες σχέσεις με το ποινικό δίκαιο ασκούσε μικρότερη επιρροή στις δικαστικές αποφάσεις του Μεγάλου Συνεδρίου.
Για να ήταν κάποιος μέλος του Μεγάλου συνεδρίου θα έπρεπε να πληροί τα πιο κάτω κριτήρια:
1. Να ήταν Εβραίος και εξ αίματος απόγονος Εβραίων.
2. Να ήταν απόλυτα γνώστης του Μωσαϊκού Νόμου, του γραπτού και του άγραφου.
3. Να είχε δικαστική εμπειρία μέσω τοπικών δικαστηρίων και να είχε περάσει με την υπόδειξη δύο δικαστών στο δικαστήριο της Ιερουσαλήμ (Jose b. Halafta, I.c).
4. Να γνώριζε αστρονομία για τον καθορισμό του Πάσχα και της επισήμανσης σεληνιακών εορτών μέσα από το σεληνιακό εβραϊκό ημερολόγιο, Ιατρική, Χημεία κ.α.
5. Να γνώριζε ξένες γλώσσες και να ήταν εξοικειωμένος με όλες τις γλώσσες των περιβαλλόντων εθνών. Για τον λόγο αυτό δεν υπήρχε ανάγκη διερμηνέων και οι διερμηνείς δεν είχαν αδειοδότηση στα εβραϊκά δικαστήρια.
6. Να ήσαν μετριόφρονες, δημοφιλείς, καλής εμφάνισης και χωρίς υπεροπτική συμπεριφορά.
7. Να ήσαν ευσεβείς, ισχυροί και θαρραλέοι ." [S. Srinivasa Aiyar, The Legality of the Trial of Jesus, σελ. 49-50].
8. Να είχαν εμπορικά προσόντα ή το επάγγελμά τους να συνδεόταν με το εμπόριο.
9.- Να είχαν γενεαλογική καταγωγή από ιερατικές οικογένειες ή γυναίκες που να ανήκαν στις ιερατικές οικογένειες
10.- Να μην ήσαν άτεκνοι , να μην προήρχοντο από γονείς που δεν είχαν συνάψει νόμιμο γάμο, να μην ήσαν νόθοι.
11.- Να ήσαν αρτιμελείς.
12.- Να μην ήσαν ευνουχισμένοι. [ Tosefta, Sanhedrin Χ, 11 ]
Δημήτρης Παπαχατζής (Παπέϋ)
Α’ Το Επιτροπικό Συνέδριο που απαρτιζόταν από 3 μέλη
Β΄ Το Δικαστικό Συνέδριο που απαρτιζόταν από 23 μέλη.
Το συνέδριο αυτό διενεργούσε την προανάκριση για ουσιώδη εγκλήματα και τις περιπτώσεις που στοιχειοθετούταν κατηγορία παρέπεμπε τους κατηγορουμένους στο Μεγάλο Θρησκευτικό Συνέδριο. [Mishnah, Sanhedrin 1:4a]
Γ΄ Το Μεγάλο Θρησκευτικό Συνέδριο που αποκαλείτο και Great Beth απαρτιζόταν από 71 μέλη. Το συνέδριο αυτό που είχε αρμοδιότητες ποινικού δικαστηρίου και έβγαζε τις τελικές καταδικαστικές αποφάσεις, συμπεριλαμβανομένης και αυτής της ποινής του θανάτου. Συνεδρίαζε σε τρεις αίθουσες: Την αίθουσα των ιερέων, την αίθουσα των γραμματέων ( γραφέων ) και την αίθουσα των υπερηλίκων (συμβούλων). Αυτές οι τρεις αίθουσες αυτές είχαν από 23 μέλη η κάθε μια, ανεβάζοντας έτσι το σώμα των δικαστών σε 69 μέλη. Σ’ αυτό προστίθεντο και οι δύο υψηλοί ιερείς: ο Αρχιερέας του έτους και ο γηραιότερος των προκατόχων του Αρχιερέας ή ο Αρχιερέας από την οικογένεια του οίκου των αρχιερέων από τον οποίο προήρχετο ο Αρχιερέας του έτους εκείνου, έτσι συνολικά τα μέλη έφθαναν τα 71. Πρόεδρός του δικαστηρίου αυτού ήταν ο Μεγάλος Αρχιερέας ( Αρχιερέας του ενιαυτού). Αυτή η νομοθετική μονάδα ήταν αρμόδια για τη διοίκηση του ναού. Για υποθέσεις που είχαν να κάνουν με περιπτώσεις ενάντια στην ιεροσύνη, ή ενάντια στον Μεγάλο Αρχιερέα. Για υποθέσεις γυναικών που συλλαμβάνονταν με την κατηγορία μοιχείας με ιερέα. εξουσιοδοτήθηκε μόνο για να χορηγήσει το "πικρό ύδωρ" σε εκείνες τις γυναίκες που πιάστηκαν στη μοιχεία. Αυτό το δικαστήριο και μόνο αυτό ήταν εξουσιοδοτημένο για να χορηγήσει το "πικρό ύδωρ" σε εκείνες τις γυναίκες που πιάστηκαν στη μοιχεία με ιερέα. (Sotah I.4) [Sanhedrin, The Jewish Encyclopedia, p. 44] και στην περίπτωση που η κατηγορούμενη μοιχαλίδα ήταν ένα κόρη ιερέα της επιβαλλόταν ο θάνατος με λιθοβολισμό. [ Talmud, Sanhedrin 50a ].
Η αίθουσα των 23 ιερέων, στα καθήκοντά της είχε την διοίκηση των διάφορων θυσιαστικών λειτουργιών του ναού. Η πλειοψηφία αυτών των ιερέων ήταν Σαδδουκαίοι. Οι Σαδδουκαίοι δεν πίστευαν στην μετά θάνατον ζωή, αλλά, εντούτοις, εφάρμοζαν επακριβώς τις ποινικές διατάξεις του Μωσαϊκού Νόμου. Ήταν συμφεροντολόγοι γι’ αυτό και την περίπτωση του Χριστού την θεωρούσαν απειλητική για την οικονομική και πολιτική σταθερότητα της ιερατικής ολιγαρχίας και της λατρείας ναών τους.
Η αίθουσα των 23 γραμματέων (γραφέων) αποτελείτο από μια ομάδα μελετητών αποκαλούμενων sages, που στην πλειοψηφία τους ήσαν Φαρισαίοι που σαν κύριο μέλημά τους είχαν την τήρηση του γράμματος του Μωσαϊκού Νόμου. Ήσαν οι αρμόδιοι για την υπογραφή συμβολαίων γι’ αυτό και αποκαλούντο και "δικηγόροι" . Ερμήνευαν τον Μωσαϊκό Νόμο μωσαϊκών από την προφορική παράδοση και καθόρισαν βάσει αυτών την μελλοντική νομοθεσία.
Η αίθουσα των 23 υπερηλίκων, αποτελείτο από άτομα αριστοκρατικής καταγωγής που διατήρησαν την άποψη ότι το έθνος πρέπει να παραμείνει πιστό στο γραπτό Μωσαϊκό Νόμο. Η πλειοψηφία τους αποτελείτο από μετριοπαθείς Φαρισαίους που απέφευγαν τις ακρότητες των γραμματέων. Αυτή είναι και η αιτία που κάποιες φορές ο Ιησούς συναναστρεφόταν και με κάποιο από αυτούς . Στην συντηρητική ομάδα ανήκαν και οι γνωστοί από την αποκαθήλωση του Σώματος του Ιησού, Νικόδημος και Ιωσήφ από την Αριμανθέα. Η αίθουσα αυτή των υπερηλίκων επειδή δεν είχε άμεσες σχέσεις με το ποινικό δίκαιο ασκούσε μικρότερη επιρροή στις δικαστικές αποφάσεις του Μεγάλου Συνεδρίου.
Για να ήταν κάποιος μέλος του Μεγάλου συνεδρίου θα έπρεπε να πληροί τα πιο κάτω κριτήρια:
1. Να ήταν Εβραίος και εξ αίματος απόγονος Εβραίων.
2. Να ήταν απόλυτα γνώστης του Μωσαϊκού Νόμου, του γραπτού και του άγραφου.
3. Να είχε δικαστική εμπειρία μέσω τοπικών δικαστηρίων και να είχε περάσει με την υπόδειξη δύο δικαστών στο δικαστήριο της Ιερουσαλήμ (Jose b. Halafta, I.c).
4. Να γνώριζε αστρονομία για τον καθορισμό του Πάσχα και της επισήμανσης σεληνιακών εορτών μέσα από το σεληνιακό εβραϊκό ημερολόγιο, Ιατρική, Χημεία κ.α.
5. Να γνώριζε ξένες γλώσσες και να ήταν εξοικειωμένος με όλες τις γλώσσες των περιβαλλόντων εθνών. Για τον λόγο αυτό δεν υπήρχε ανάγκη διερμηνέων και οι διερμηνείς δεν είχαν αδειοδότηση στα εβραϊκά δικαστήρια.
6. Να ήσαν μετριόφρονες, δημοφιλείς, καλής εμφάνισης και χωρίς υπεροπτική συμπεριφορά.
7. Να ήσαν ευσεβείς, ισχυροί και θαρραλέοι ." [S. Srinivasa Aiyar, The Legality of the Trial of Jesus, σελ. 49-50].
8. Να είχαν εμπορικά προσόντα ή το επάγγελμά τους να συνδεόταν με το εμπόριο.
9.- Να είχαν γενεαλογική καταγωγή από ιερατικές οικογένειες ή γυναίκες που να ανήκαν στις ιερατικές οικογένειες
10.- Να μην ήσαν άτεκνοι , να μην προήρχοντο από γονείς που δεν είχαν συνάψει νόμιμο γάμο, να μην ήσαν νόθοι.
11.- Να ήσαν αρτιμελείς.
12.- Να μην ήσαν ευνουχισμένοι. [ Tosefta, Sanhedrin Χ, 11 ]
Δημήτρης Παπαχατζής (Παπέϋ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου