ποτέ δεν έζησε κανείς
Ποίημα: Δημήτρη Παπέϋ (Παπαχατζή)
Πάνω στου πόνου το κρεβάτι
το σώμα σου χλωμό κερί
σπασμένο ύπαρξης κατάρτι
μ’ ερειπωμένο το πανί.
Σαν ναυαγός σ’ άγνωστα πλάτη
μάταια ψάχνεις να σωθείς
ήλθε η ώρα η εσχάτη
και θάνατος πρωτοστατεί.
Νιώθεις το τίποτα απ’ το κάτι
ο χάρος ψάχνει να σε βρει
και η σκιά σου απ’ χάρτη
δεν καταφέρνει να κρυφτεί.
Τα πλούτη σου μια αυταπάτη
μια φαντασία η χλιδή
το κάλος σου μορφή φευγάτη
μια πρόσκαιρη αναλαμπή.
Στη γκαρνταρόμπα τη λουσάτη
χλωμή μορφή ψάχνει πανί
μ’ αυτό που θέλει να σκεπάσει
τ’ άψυχο δόλιο σου κορμί.
Στο βάθος βλέπω τον σακάτη
που στην αυλή σου επαιτεί
μ’ άγια μορφή και αεράτη
στον ουρανό ν’ ακροβατεί.
Αυτόν που ήλθε την υστάτη
αυτόν που ζήτησε ψωμί
κι’ εσύ λευτέρωσες τον σκύλο
να του ξεσχίσει το κορμί.
Τώρα με χάρο αγωγιάτη
δυο επιβάτες μιας ζωής
κείνου με δάκρυα γεμάτη
σένα πνιγμένη στη χλιδή
Σήμανε ώρα δωδεκάτη
σφάλισε η πόρτα της ζωής
η σάρκα στοίχειωσε το σώμα
και διώχνει έξω την ψυχή
Δύο ψυχές κάτω από κρίση
κι’ η κρίση δίκαια πολύ
άγγελος παίρνει τον σακάτη
οχτρός σου παίρνει την ψυχή
Κάθε πνοή ζωής φευγάτη
λιώνει το σώμα σου στη γη
και η ψυχή με την εσχάτη
της των ποινών θα δικαστεί.
Εσύ που ζεις στην αυταπάτη
και τους φτωχούς περιφρονείς
μάθε… αιώνιος στην πλάση
ποτέ δεν έζησε κανείς.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΕΥ
21/3/2019
Ουκ οίδατε γαρ πότε ο καιρός εστίν.
Κατά Μάρκον ΙΓ' 33
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου